Ομαδοσυνεργατική Διδασκαλία – Ομάδα 3

3. Μαρία Γ. – Ειρήνη Τρ., Ευανθία Στ. – Ιωάννα Χ.
     Θέμα Εργασίας : α) Πληροφορίες για την ορθόδοξη Ιεραποστολή στην Αλάσκα, στην Ιρλανδία, στους Σλάβους.
β)  Πόσο επικίνδυνο είναι να γίνει κάποιος Ιεραπόστολος; Ποια δύναμη υποκινεί τους ιεραποστόλους στην αποστολή τους; Πάρτε παραδείγματα από τη ζωή και τη δράση του αποστόλου Παύλου.

α)     Το πρώτο ορθόδοξο φως στην Αλάσκα, Ευανθία Στ. – Ιωάννα Χ.
 http://www.peripatitis.net/products

ΑΛΑΣΚΑ

Η Αλάσκα είναι πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, που συνορεύει στα ανατολικά με τον Καναδά και βρέχεται από τον Αρκτικό και τον Ειρηνικό ωκεανό. Η Αλάσκα ανήκε στη Ρωσία έως το 1867, χρονιά κατά την οποία πωλήθηκε στις ΗΠΑ, από τον τσάρο Αλέξανδρο Β’ για το ποσό των

7.200.000 δολαρίων, και το 1959 ανακηρύχθηκε ομόσπονδη πολιτεία τους. Η εξερεύνηση της άρχισε το 1741 από το Βίτους Μπέρινγκ, για λογαριασμό της Ρωσίας. Τη συνέχισε το 1778 ο Τζέιμς Κουκ και στις αρχές του 19ου αιώνα αποστολές εξερεύνησαν τις ακτές από τον Ειρηνικό ως τον Βόρειο Παγωμένο ωκεανό. Η συστηματική εξερεύνηση της Αλάσκας και ο αποικισμός της που ακολούθησε οφείλονται κυρίως στους Σιβηριανούς και Αμερικάνους κυνηγούς, οι οποίοι από το 1784 ίδρυσαν εταιρίες για το κυνήγι ζώων και την πώληση γουναρικών.

1. Γενικά

Το βορειοδυτικό τμήμα της Αμερικανικής Ηπείρου αποτελείται από μια τεράστια χερσόνησο, τη «Μεγάλη Χώρα», που στη γλώσσα των ιθαγενών λέγεται «Αλί-ακ-Σα» και έφθασε σε μας ως Αλάσκα.

Η Αλάσκα χωρίζεται από την Ασία με μια στενή λουρίδα θάλασσας, τον Βερίγγειο Πορθμό, ενώ ανατολικά συνορεύει με τον Καναδά. Το γεωγραφικό της πλάτος είναι ίδιο με της Νορβηγίας. Το νοτιοδυτικό της άκρο περιλαμβάνει ένα τόξο από 150 ηφαιστειογενή νησιά, τις γνωστές «Αλεούτιες Νήσους». Είναι μια χώρα 12 φορές πιο μεγάλη από την Ελλάδα, με κλίμα πολικό στο βορρά, ωκεάνιο στο νότο, με θερμοκρασίες που κυμαίνονται από -62^ο C το χειμώνα έως +25^ο C το καλοκαίρι.

Η νύχτα διαρκεί έξι μήνες, με μόνα φώτα τη σελήνη και το πολικό σέλας. Η μέρα διαρκεί κι αυτή έξι μήνες, είναι όμως θαμπή και ο ήλιος δύει πολύ λίγο όσο πλησιάζουμε προς τον Ιούνιο, οπότε ανατέλλει αμέσως μετά τη δύση του, γι’ αυτό η Αλάσκα ονομάζεται «χώρα του ηλίου του μεσονυκτίου». Ο μεγαλύτερος ποταμός, ο Γιούκων, είναι παγωμένος 8 μήνες το χρόνο.

Πολλά ηφαίστεια και απέραντοι παγετώνες, αραιότατη βλάστηση και πολικά ζώα και λίγους –ανάλογα με την έκτασή της– ανθρώπους βρίσκει κανείς στην Αλάσκα. Οι ιθαγενείς ανήκουν σε διάφορες φυλές. Στο εσωτερικό της χώρας, στις βόρειες και τις δυτικές ακτές κατοικούν Εσκιμώοι. Τα νησιά τα κατοικούν Αλεούτοι, τη Σίτκα Κολόσσοι, τις ατλαντικές ακτές Ερυθρόδερμοι που ανήκουν στις φυλές των Κενάγτζων και των Τσουγκάτσων. Αμερικανοί είναι επίσης και οι Κοντιάκοι.

Σήμερα η σύνθεση του πληθυσμού της Αλάσκας έχει αλλάξει πολύ, λόγω της μεγάλης μετανάστευσης των λευκών, που έφεραν μαζί φυσικά και τον πολιτισμό, αλλά και τα προβλήματά τους…

Στην Αλάσκα υπάρχουν σημαντικά κοιτάσματα χρυσού, αργύρου και άλλων μετάλλων, πετρέλαιο και ζώα όπως τάρανδοι, φώκιες, σολωμοί, που, μαζί με τα πολύτιμα δάση της, έχουν συντελέσει πολύ στην οικονομική ανάπτυξή της.

Για την ύπαρξη της Αλάσκας μίλησε πρώτος ο Δανός Βίτους Μπέριγκ, που υπηρετούσε στο Ρωσικό Ναυτικό. Ανακαλύφθηκε από το Ρώσο θαλασσοπόρο Γκρόζντεφ, το 1730, και εξερευνήθηκε από τους Μπέριγκ και Κιρίκωφ το 1740-41, οπότε έγινε αποικία της τσαρικής Ρωσίας. Το Μάρτιο του 1867 πωλήθηκε ολόκληρη στους Αμερικανούς αντί 7.200.000 δολαρίων!! Η αρχικά «κτήση» των ΗΠΑ έγινε «Τερριτόριον» το 1912, για να καταλήξει το 1958 να γίνει «49^η» Πολιτεία των ΗΠΑ.

2. Το πρώτο ορθόδοξο φως στην Αλάσκα

Το χριστιανικό μήνυμα έφτασε στην Αλάσκα πρώτα από τους Ρώσους εμπόρους, που δρούσαν όμως κυρίως με οικονομικά κίνητρα. Έδειξαν σοβαρό ζήλο να βαπτίζουν ιθαγενείς, επειδή οι βαπτιζόμενοι έδειχναν μεγάλη αφοσίωση στους αναδόχους τους και τους βοηθούσαν πολύ στις εργασίες τους. Ωστόσο, το 1774 ο ειλικρινά ευσεβής Γρηγόριος Σελέχωφ, ιδρυτής της Ρωσοαμερικανικής Εταιρείας, έχτισε ναό και σχολείο στο Κόντιακ, βάπτισε πολλούς ιθαγενείς και μαζί με το συνεργάτη του, Ιβάν Κγολίκωφ, ζήτησε από την τσαρίνα Αικατερίνη Β΄ και την Ιερά Σύνοδο της Ρωσικής Εκκλησίας να σταλούν κανονικοί ιεραπόστολοι, τη συντήρηση των οποίων θα αναλάμβανε ο ίδιος και οι συνεταίροι του.

Στις 24 Σεπτεμβρίου 1794 το πλοίο ανεφοδιασμού των ρωσικών εμπορικών αποστολών αποβίβασε στο νησί Κόντιακ την πρώτη ιεραποστολική ομάδα, ύστερα από ταξίδι που κράτησε περισσότερες από σαράντα ημέρες. Η ομάδα αποτελούνταν από 4 ιερομονάχους, 2 ιεροδιακόνους και 2 μοναχούς των φημισμένων μονών Βαλαάμ –πνευματικός πατέρας της οποίας ήταν ο μεγάλος Ρώσος στάρετς άγιος Ναζάριος– και Κόνιεφ (της λίμνης Λαντόγκα), με επικεφαλής τον αρχιμανδρίτη Ιωάσαφ Μπολότωφ. Τα ονόματά τους ήσαν Ιωάσαφ, Ιουβενάλιος, Αθανάσιος, Μακάριος, Νεκτάριος, Στέφανος, Γερμανός και Ιωάσαφ.

Παρά τις φοβερές δυσκολίες, αλλά και τα εμπόδια που έθετε στο δρόμο τους η αποικιοκρατική συμπεριφορά των περισσότερων Ρώσων εμπόρων, οι άξιοι αυτοί ιεραπόστολοι, με τη βοήθεια του Θεού, κατόρθωσαν να θεμελιώσουν την ορθόδοξη Εκκλησία στην παγωμένη Μεγάλη Χώρα.

Έτσι άρχισε μια πραγματική εποποιία. Οι ορθόδοξοι ιεραπόστολοι, κακοπαθούντες, χλευαζόμενοι και εγκαταλειπόμενοι, αναδείχθηκαν οι μοναδικοί φίλοι και υπερασπιστές των ιθαγενών. Στα πρόσωπά τους, η ορθοδοξία εμφανίστηκε ως γνήσια Εκκλησία, σταυρωμένη αλλά δυνατή, απηλλαγμένη από τα πάθη των δυτικών ιεραποστόλων, που εμφάνισαν στην Αμερική έναν χριστιανισμό σύμμαχο και συνεταίρο κρατικών και οικονομικών συμφερόντων συνοψισμένο στα περίφημα «3Μ» (Missionary = ιεραπόστολος, Military = στρατιωτικός, Merchant = έμπορος).

Τον Ιούλιο του 1796 η Ρωσική Ιερά Σύνοδος ανακήρυξε την Αλάσκα σε υποεπισκοπή του Ιρκούτσκ της Σιβηρίας με πρώτο επίσκοπο τον αρχιμανδρίτη Ιωάσαφ. Δυστυχώς, το πλοίο «Φοίνιξ», που μετέφερε τον επίσκοπο και τη συνοδεία του για την ανάληψη των καθηκόντων τους, ναυάγησε και ο επίσκοπος Ιωάσαφ πνίγηκε, μαζί με τους συνοδούς του Μακάριο και Στέφανο.

Από τους ιεραποστόλους του πρώτου κλιμακίου, ο π. Αθανάσιος και ο π. Νεκτάριος επέστρεψαν στη Ρωσία και στην παγωμένη γη απέμειναν οι ιερομόναχοι Ιουβενάλιος και Μακάριος και ο μοναχός Γερμανός.

Ο π. Μακάριος εγκαταστάθηκε στη μεγαλύτερη από τις Αλεούτιες Νήσιους, την Ουναλάσκα, όπου έχτισε ναό, βάπτισε 2.500 ιθαγενείς και τέλεσε 536 γάμους.

3. Οι άγιοι της Αλάσκας

Οι άγιοι της Αλάσκας εορτάζονται όλοι μαζί στις 13 Δεκεμβρίου, ημέρα της σύναξής τους (=εορτής προς τιμήν τους).

Α. Ο άγιος ιερομάρτυς Ιουβενάλιος

Ο άγιος Ιουβενάλιος, πρωτομάρτυς της Αμερικανικής Ηπείρου, προχώρησε ως μοναχικός οδοιπόρος στο εσωτερικό της Αλάσκας κηρύσσοντας το χριστιανισμό με ταπείνωση και επιτυχία. Πέρασε στον κόλπο Τσεγκάι, όπου ζουν οι Τσουγκάτσοι, και πιο βόρεια, στους Κολόσσους και σε άλλες απομακρυσμένες ινδιάνικες φυλές. Φθάνοντας στις όχθες της λίμνης Ιλιάμινας, το καλοκαίρι του 1796, είχε βαπτίσει μέσα σε δύο χρόνια περίπου 5000 ιθαγενείς.

Εκεί όμως δολοφονήθηκε από ντόπιους σαμάνους (μάγους-ιερείς), ποτίζοντας με το αίμα του την παγωμένη γη της Αλάσκας, αποδεικνύοντας ότι η Εκκλησία είναι αυθεντική όταν θυσιάζεται κι όχι όταν θυσιάζει άλλους στο βωμό της «ευσέβειας» ή οποιωνδήποτε συμφερόντων. Κατά την παράδοση, το σώμα του σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς τους εκτελεστές του, οι οποίοι, έντρομοι, έπεσαν πάνω του και το κομμάτιασαν με τα τσεκούρια τους.

 Β. Ο άγιος Γερμανός

Ο ταπεινός άγιος μοναχός Γερμανός (1756-1836), μένοντας μόνος από την ιεραποστολική ομάδα και βρίσκοντας ενάντιά του τον Μπαρανώφ, το σκληρό νέο διευθυντή της Ρωσοαμερικανικής Εταιρείας (τη «μαύρη σελίδα» της ιστορίας της Εκκλησίας της Αλάσκας), αποσύρθηκε για να μονάσει στο μικρό μοναχικό νησάκι Ελόβυγ (=νησί των ελάτων), που το μετονόμασε σε Νέο Βαλαάμ. Εκεί άσκησε τη νοερά προσευχή κατά την ορθόδοξη παράδοση και, με την ίδια την ταπεινή και οσιακή παρουσία του, έγινε ο μεγάλος πνευματικός πατέρας των Αλεούτων.

Μεγάλος ασκητής, σκληρός με τον εαυτό του και επιεικής με τους άλλους, γεμάτος αγάπη για το Θεό και όλα τα πλάσματά Του, έζησε στο νησί του προστατεύοντας όπως μπορούσε τους φτωχούς ιθαγενείς, φροντίζοντας τα ορφανά (δημιούργησε ένα μικρό ορφανοτροφείο) και μεταδίδοντας όχι μόνο το ευαγγελικό μήνυμα αλλά και τη χάρη του Θεού, που ξεχείλιζε από μέσα του σαν καταρράκτης. Θαυματουργός και διορατικός, αξιώθηκε σε πλούσια οράματα και έζησε με τη συντροφιά των αγγέλων. Μεσολαβώντας υπέρ των ιθαγενών κατόρθωσε να κερδίσει την εκτίμηση του διαδόχου του Μπαρανώφ, του Ιανόφσκυ, που έγινε πνευματικός μαθητής του και τελικά μοναχός.

Μετά από μια συγκινητική και αγία ζωή, κοιμήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1836 και το σώμα του παρέμεινε άφθαρτο για τουλάχιστον ένα μήνα, περιμένοντας να επιτρέψουν οι καιρικές συνθήκες τη μετάβαση ιερέα στο νησί για τη χριστιανική ταφή του. Η μνήμη του εορτάζεται την ημέρα της κοίμησής του, αλλά και στις 9 Αυγούστου (ημέρα της επίσημης αγιοκατάταξής του το 1970) και στις 13 Δεκεμβρίου.

Προς τιμήν του ιδρύθηκε πριν από λίγες δεκαετίες η Αδελφότητα του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας στην Πλάτινα της Καλιφόρνιας, που αποτελεί φωτεινό φάρο της ορθοδοξίας στην αμερικάνική ήπειρο. Από την Αδελφότητα ερευνήθηκε και τελικά εκδόθηκε ο συγκλονιστικός βίος του αγίου Γερμανού. Βλ. την ελληνική έκδοση Ο άγιος Γερμανός της Αλάσκας, μετάφραση-επιμέλεια Πέτρου Μπότση, σειρά «Φιλοκαλία των Ρώσων νηπτικών», Αθήνα 1995.

Γ. Ο άγιος νεομάρτυρας Πέτρος ο Αλεούτος

Ήταν ένας από τους ορθόδοξους Αλεούτους που εργάζονταν στην αποικία της Ρωσοαμερικανικής Εταιρείας στο Fort Ross της Καλιφόρνιας, για τον ανεφοδιασμό των Ρώσων αποίκων και των μελών της Εταιρείας στην Αλάσκα. Η αποικία αυτή έγινε αιτία προστριβών ανάμεσα στους Ρώσους και τους Ισπανούς κυρίαρχους της Καλιφόρνιας, καθώς οι τελευταίοι θεωρούσαν ότι οι Ρώσοι εποφθαλμιούν το Σαν Φρανσίσκο.

Έτσι, το 1815 συνέλαβαν περίπου 20 Αλεούτους, από τους οποίους τελικά φυλάκισαν 14, μεταξύ των οποίων και ο άγιος Πέτρος.

[Συνεχίζουμε με ένα απόσπασμα από το Ο άγιος Γερμανός της Αλάσκας, μετάφραση-επιμέλεια Πέτρου Μπότση, ό.π., σελ. 38-39.

«…Μιαν άλλη φορά, συνεχίζει ο Γιανόφσκυ, τού ’λεγα (του αγίου Γερμανού) πως οι Ισπανοί αιχμαλώτισαν στην Καλιφόρνια 14 Αλεούτους. Οι Ιησουίτες τους πίεζαν ν’ ασπαστούν την πίστη των Καθολικών, εκείνοι όμως δε δέχονταν με τίποτα. «Είμαστε χριστιανοί», απαντούσαν. Οι Ιησουίτες αντέτειναν: «Όχι, είστε αιρετικοί και σχισματικοί. Αν δεν υποκύψετε, θα σας βασανίσουμε μέχρι θανάτου». Τελικά τους έβαλαν στη φυλακή ανά δύο. Το βράδυ ήρθαν στη φυλακή οι Ιησουίτες με λάμπες και αναμμένα κεριά και άρχισαν πάλι να τους πιέζουν για ν’ ασπαστούν την πίστη των Καθολικών. «Είμαστε χριστιανοί», απαντούσαν οι Αλεούτοι, «δεν αλλάζουμε την πίστη μας». Οι Ιησουίτες άρχισαν να βασανίζουν τον έναν, μπροστά στα μάτια των άλλων. Έσπαζαν μια άρθρωση των ποδιών του, μετά μια άλλη και στη συνέχεια τις αρθρώσεις των δαχτύλων, τη μια μετά την άλλη. Μετά κομμάτιασαν τα πόδια και τα χέρια του. Το αίμα έτρεχε, ο μάρτυρας όμως υπόμενε κι επαναλάμβανε σταθερά την απάντηση: «Είμαι χριστιανός». Τελικά, από τα βασανιστήρια και την απώλεια του αίματος, πέθανε.

Την άλλη μέρα οι Ιησουίτες απείλησαν πως θα βασανίσουν το φίλο του με τον ίδιο τρόπο. Την ίδια νύχτα όμως έλαβαν εντολή από το Μόντερεϋ να μεταφέρουν όλους τους αιχμαλώτους Αλεούτους εκεί. Έτσι, την άλλη μέρα, όλοι εκτός από κείνον που θανατώθηκε, έφυγαν. Αυτό μου το διηγήθηκε ο φίλος εκείνου που μαρτύρησε. […].

Όταν τελείωσα την περιγραφή, ο π. Γερμανός με ρώτησε:

–Ποιο ήταν το όνομα του Αλεούτου;

–Πέτρος, απάντησα, αλλά δε θυμάμαι το επώνυμό του.

Ο Γέροντας σηκώθηκε όρθιος, στάθηκε μπροστά στην εικόνα, έκανε μ’ ευλάβεια το σταυρό του και είπε:

–Άγιε νεομάρτυρα Πέτρο, πρέσβευε υπέρ ημών».]

 

Δ. Ο άγιος Ιάκωβος ο εν Αλάσκα

Ο άγιος Ιάκωβος Νετσέτωβ γεννήθηκε το 1802 στην Ουναλάσκα, από πατέρα Ρώσο και μητέρα Αλεούτια. Μεγαλώνοντας, αγαπώντας τη μόρφωση και φλεγόμενος από χριστιανική πίστη, σπούδασε στο Θεολογικό Σεμινάριο του Ιρκούτσκ, όπου και χειροτονήθηκε ιερέας και επέστρεψε στο λευκό ιεραποστολικό αγρό της γενέτειράς του, για να εργαστεί κι αυτός για τους συμπατριώτες του.

Στην Αλάσκα διακόνησε τριάντα έξι χρόνια, αντιμέτωπος με τις σκληρές συνθήκες του περιβάλλοντος, αλλά και τους σαμάνους, που έκαναν τα πάντα για να τον εμποδίσουν. Ταξίδεψε στις πιο απομακρυσμένες περιοχές της χώρας, μέχρι τη φυλή των Γιουπίκ, που ζούσαν στην κάτω κοιλάδα του ποταμού Γιούκωνος. Είναι ο πρώτος ιεραπόστολος που διείσδυσε τόσο βαθιά, μετά τον άγιο Ιουβενάλιο. Δεν κήρυξε μόνον, αλλά φρόντισε για τη μόρφωση και την κοινωνική ζωή των ιθαγενών, προσφέροντάς τους παράλληλα και τα χριστιανικά μυστήρια, και μάλιστα της εξομολόγησης και της θείας ευχαριστίας. Ασχολήθηκε επίσης με τη μετάφραση, στην τοπική γλώσσα, της Αγίας Γραφής και άλλων ιερών βιβλίων.

Μετά από πολλές περιπέτειες, παρέδωσε την αγία ψυχή του στη Σίτκα στις 26 Ιουλίου του 1865 και κατατάχθηκε επίσημα στους αγίους της ορθοδοξίας το 1994.

 Ε. Ο μέγας ιεραπόστολος της Αλάσκας άγιος Ιννοκέντιος Βενιαμίνωφ

Ο άγιος Ιννοκέντιος Βενιαμίνωφ είναι ένας σύγχρονος Πατέρας της Εκκλησίας και μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στην ιστορία της ορθοδοξίας. Γεννήθηκε σ’ ένα χωριό της Σιβηρίας το 1797, και το όνομά του ήταν Ιωάννης. Ορφάνεψε μικρός, αλλά τον προστάτευσε ο θείος του, ο ιερομόναχος Δαβίδ, που του εξασφάλισε και μια θέση στο Θεολογικό Σεμινάριο του Ιρκούτσκ. Εκεί επιδόθηκε στη μάθηση, αλλά και στις πρακτικές τέχνες: έγινε μαραγκός, μηχανικός, σιδηρουργός και ωρολογοποιός. Το 1817 νυμφεύθηκε, χειροτονήθηκε διάκονος και το 1821 ιερέας και διορίστηκε στον ιερό ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στο Ιρκούτσκ.

Το 1823 απεστάλη από τον επίσκοπο Ιρκούτσκ Μιχαήλ στην Αλάσκα, ως μέλος της ιεραποστολής. Τον συνόδευαν ο αδελφός του Στέφανος, ο γιος του Ιννοκέντιος, η πρεσβυτέρα του Αικατερίνα και η χήρα μητέρα του Θέκλα. Η δράση του στην Αλάσκα ήταν μνημειώδης. Ίδρυσε σχολεία, ιατρεία, ναούς και ταξίδεψε σε κάθε γωνιά για να γνωρίσει τους ιθαγενείς, να τους συμπαρασταθεί και να τους μεταδώσει το ευαγγελικό μήνυμα. Οι ιθαγενείς τον εκτίμησαν απεριόριστα κι εκείνος έζησε σαν ένας απ’ αυτούς και μοιράστηκε τις δύσκολες συνθήκες της ζωής τους, σεβόμενος τον πολιτισμό τους και συμμεριζόμενος τις κακουχίες τους.

Έγραψε, μεταξύ άλλων: Σημειώσεις επί των νήσων της περιοχής Ουναλάσκα, Κύρια χαρακτηριστικά των Αλεούτων που ζουν στα νησιά, Παρατηρήσεις επί των Αλεούτων και Κουσιανών της Άτκα, Παρατηρήσεις στη γλώσσα των Κολουσκανών και των Κοντιάκων, και (στη γλώσσα των Αλεούτων, της οποίας επινόησε και το αλφάβητο) Υπόδειξη του δρόμου προς τη βασιλεία των ουρανών (έχει εκδοθεί και στα ελληνικά από την ιερά μητρόπολη Νικοπόλεως με τον τίτλο Ο δρόμος προς τη βασιλεία των ουρανών). Συνέταξε επίσης γραμματική της γλώσσας των Αλεούτων και αλεουτο-ρωσικό λεξικό.

Στις 25 Νοεμβρίου του 1838 η πρεσβυτέρα Αικατερίνα πέθανε. Είχαν πλέον επτά παιδία: τον Ιννοκέντιο, το Γαβριήλ, τον Αλέξανδρο, την Κατερίνα, την Όλγα, την Παρασκευή και τη Θέκλα. Το 1840 ο π. Ιωάννης έγινε μοναχός με το όνομα Ιννοκέντιος, προς τιμήν του αγίου Ιννοκεντίου του Ιρκούτσκ και στις 13 Δεκεμβρίου η Ιερά Σύνοδος τον εξέλεξε επίσκοπο Καμτσάτκας, Κουρίλλων και Αλεουτίων Νήσων με έδρα τη Σίτκα. Ως επίσκοπος επιδόθηκε ακόμη θερμότερα στην ιεραποστολή, με κύριο μέλημα την ίδρυση σχολείων. Το 1850 το ποίμνιό του αποτελείται από 15.000 ψυχές.

Στη συνέχεια μετατίθεται στη Σιβηρία και αναπτύσσει ιεραποστολική και κοινωνική δράση σε περιοχές υποδουλωμένες από τους Κινέζους. Το 1860 ευλόγησε το νεαρό ιερομόναχο Νικόλαο Καζάτκιν (σήμερα άγιο Νικόλαο της Ιαπωνίας), που πέρασε και τον συνάντησε πηγαίνοντας στην Ιαπωνία για ιεραποστολή.

Το 1867 ή 68 ο άγιος ζήτησε από το μητροπολίτη Μόσχας άγιο Φιλάρετο να του επιτρέψει να παραιτηθεί και να αποσυρθεί σε μοναστήρι. Όμως ο άγιος Φιλάρετος κοιμήθηκε ξαφνικά και η Ιερά Σύνοδος εξέλεξε διάδοχό του τον άγιο Ιννοκέντιο! Στη σπουδαία νέα του θέση ο άγιος διέπρεψε για μια ακόμη φορά, δείχνοντας μεγάλη ποιμαντική αλλά και κοινωνική μέριμνα. Φρόντισε επίσης και για την Αλάσκα, ιδρύοντας μια Ανεξάρτητη Αλεουτιανή Επισκοπή με έδρα τον Άγιο Φραγκίσκο.

Ο άγιος Ιννοκέντιος κοιμήθηκε το 1879 και τάφηκε στη λαύρα της Αγίας Τριάδας του αγίου Σεργίου, δίπλα στο μητροπολίτη Φιλάρετο. Η μνήμη του εορτάζεται στις 31 Μαρτίου, καθώς και στις 13 Δεκεμβρίου, μαζί με τους άλλους αγίους της Αλάσκας.

Οι πρεσβείες των αγίων πάντων και των αγίων της Αλάσκας ας προστατεύουν εμάς και τους δικούς μας (εχθρούς και φίλους), καθώς και όλους τους λαούς της Γης   ΠΗΓΗ:Θεόδ. Ι. Ρηγινιώτης

 Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΛΑΣΚΑ

Ό όσιος Γερμανός παραμένει ολοζώντανος για τους χριστιανούς της Αλάσκας και για την Ορθόδοξο Εκκλησία της Αμερικής, με τα θαύματα του. Σήμερα δυο ορθόδοξα μοναστήρια συνεχίζουν των αγώνα του αγίου Γερμανού στα νησί του SPRUCE.
«Ανάμεσα στα νησιά Kodiak και του Herman Spruce , μέσα στα κρύα νερά Αλάσκα, βρίσκεται ένα σμαραγδένιο νησάκι, δασώδη από πανύψηλα δέντρα ερυθρελάτης, που δέρνεται από ισχυρούς ανέμους.
Με μυριάδες-αετούς πτηνά, χελιδόνια, γλάρους, και άλλα πουλιά που βρίσκουν καταφύγιο .
Υπάρχει ένας μεγάλος Ορθόδοξος σταυρός που στέκεται πάνω από την κεντρική
ακτή ως ένα σημείο προσεγγίσεις του νησιού με καραβάκι.
Πίσω από τα δέντρα είναι μια ξύλινη εκκλησία που διαμορφώθηκε μετά από τον δέκατο πέμπτο αιώνα. Είναι ρωσική εκκλησία του Αγίου Νείλου του Sora.
Σε αυτό το μικροσκοπικό νησί ζουν μοναχές γυναίκες που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στο Θεό και προσπαθούν να έχουν μια ζωντανή κοινωνία μαζί Του, μακριά από περισπασμούς. Σε Κοντινή απόσταση είναι το Lagoon Monk στο νησί Spruce Island όπου ο Αγ. Γερμανό της Αλάσκας έζησε στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα.
Αυτός ο αγαπημένος άγιος έφερε την Αγία Ορθοδοξία και το μοναχισμό στην Αμερική το 1794 από την μονή Valaam στη βόρεια Ρωσία.
Περιτριγυρισμένο από την ομορφιά της δημιουργίας του Θεού και συχνά εντελώς αποκομμένο από τον κόσμο και από βίαιες καταιγίδες το χειμώνα, οι συνθήκες εδώ είναι ιδανικές για τη μοναξιά. Έτσι έχουν τον εαυτό τους ελεύθερο από την κίνηση της σύγχρονης ζωής και μπορούν να ριγούν το βλέμμα τους στην καρδιά, προς τα μέσα να αναζητήσουν τον Θεό και να τον αγαπήσουν.Ο τρόπος της μοναστικής ζωής
Με τον άγιο Νείλο ως οδηγό και προστάτη, οι μοναχές προσπαθούν να μιμηθούν τη μοναστική ιδεώδη της φτώχειας, την άσκηση και ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΉ προσευχή.
Γνωστός για την απλότητα του και την ακραία φτώχεια την εθελοντική, Αγίου Νείλου τόνισε την εσωτερική ζωή της μοναστικής ζωής και την πρακτική άσκηση της προσευχής του Ιησού. Ο άγιος Νείλος στον κανόνας ζωής του αποτελείται από δύο έως δώδεκα μοναχούς που ζουν στα με ησυχία και συγκεντρώνονται γύρω από την εκκλησία, προτιμά την ασκητική μορφή του μοναχικού βίου. Καλούσε την οδό αυτή βασιλική, και απόφευγε τα μεγάλα κοινόβια.
Κάθε καλόγρια συμμετέχει σε πνευματικό αγώνα έντονο εσωτερικό. Το πιο απαραίτητο όπλο είναι η αδιάλειπτη επανάληψη της προσευχής του Ιησού, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με». με αυτό τον τρόπο προσπαθεί, μέσω της προσευχής και της ανάγνωσης της πνευματικής, να αποτυπώσει στην ψυχή της από μια εικόνα της παραδεισένιας ομορφιά και την επίτευξη των καθαρότητα της καρδιάς. Η μοναστική κοινή ζωή βασίζεται στις εντολές του Κυρίου και στις μοναστικές αρχές της υπακοής, ταπεινότητας, αγάπης, και η αποκοπή των ιδίων
θελημάτων, προσπαθώντας πάντα να απαντά με «συγχώρεσέ με» και «ευλόγησον».
Ο ρυθμός στην ζωή στο νησί.
Η ζωή στη Σκήτη του αγίου Νείλου είναι γύρω από τις διακονίες της εκκλησίας της γιορτές και νηστείες, και σε μια ζωή προσευχής.
Οι αδελφές ξυπνούν κατά τις πρώτες πρωινές ώρες για τον κανόνα της προσευχής τους και στη συνέχεια θα συγκεντρωθούν στην εκκλησία για το Όρθρο. Τα πρωινά συνήθως ασχολούνται με ήσυχες δραστηριότητές, όπως η χειροτεχνία. Σύμφωνα με την αρχαία μοναστική πρακτική, οι μοναχές προσπαθούν να επιβιώσουν από την εργασία του με χέρια-κυρίως μέσω της λήψης κομποσκοινιών.
Το μεσημέρι, έχουμε το κύριο γεύμα που σερβίρεται ακολουθούμενη από την κοινή προσευχή.. Μετά την διακονία έχουμε την ενάτη ώρα, εσπερινός και Απόδειπνο,
οι μοναχές σιωπηλά αποσύρονται στα κελιά τους για την πνευματική ανάγνωση, την προσευχή και ανάπαυση.
Ο ρυθμός της ζωής έχει προκύψει, σύμφωνα με τις εποχές του χρόνου.
Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής, οι αδελφές αφιερώνονται στο νηστεία και προσευχή, με λίγες περισπασμούς.
Η ευπρόσδεκτη επιστροφή πολλών ωδικών πτηνών δάσους προαναγγέλλει την άνοιξη.
Οι προετοιμασίες του κήπου αρχίζουν, το Μάιο . Φυτεύονται προσεκτικά σπορόφυτα.
Στο τέλος της άνοιξης ο κόκκινος σολομός αρχίσει να επιστρέφει για λόγους αναπαραγωγής, και αρχίζει η καθαρή αλιεία. ο χωρισμός σε φιλέτα
και σε κονσερβοποίηση Έτσι για να υπάρχει η ετήσια προμήθεια ιχθύων.
Οι αδελφές μαζεύουν βατόμουρα και κορινθιακή σταφίδα που τους καλοκαιρινούς
μήνες έχουν συλλέξει και άγρια μανιτάρια για την ξήρανση. Στα τέλη του
καλοκαιριού, η μεγάλη επιστροφή του ασημί σολομού γίνεται νέα αλιεία.
Προσκυνητές έρχονται τους καλοκαιρινούς μήνες-όταν οι θάλασσες είναι η πιο ήρεμη και το φως
της ημέρας είναι περισσότερο για να προσκυνήσουν τον άγιο Γερμανό, και το ιερό Spruce Island. πίνουν αγιασμό και προσεύχονται.
Η φιλοξενία παρέχεται από τις αδελφές, και τον ξενώνα του Αγίου Σεργίου. Είναι ένα μεγάλο δωμάτιο είναι διαθέσιμο για τις γυναίκες προσκυνητές που
επιθυμούν να παραμείνουν περισσότερο.
Το Πλοίο γίνεται πιο δύσκολο, από τον Σεπτέμβριο, λόγω θυελλωδών ανέμων.
Ο ΣΚΗΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΙΛΟΥ είναι υπό τη δικαιοδοσία του Θεοφιλέστατου Επισκόπου Maxim της Δυτικής Αμερικής Μητρόπολη της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.»  ΠΗΓΉ:ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΛΑΣΚΑ

Τo Άνκαρατζ είναι η μεγαλύτερη πόλη της Αλάσκα εκεί όπου κατοικούν και οι περισσότεροι Έλληνες της πολιτείας. Αριθμούν περίπου στις 50 οικογένειες και οι περισσότεροι από αυτούς ασχολούνται με τα εστιατόρια.
Η ιστορία της κοινότητας πηγαίνει πίσω στο 1953 όταν για πρώτη φορά τελέσθηκε λειτουργία στο υπόγειο ενός διαμερίσματος με Ρώσους ιερείς, στην προσπάθεια των Ελλήνων της εποχής να διατηρήσουν την Ελληνική και ορθόδοξη ταυτότητά τους.
Αρχικά ως Κοινότητα του Σωτήρος, αργότερα την ίδια χρονιά υπό την καθοδήγηση της Ιεράς Αρχιεπισκοπής μετονομάστηκε σε Ιερό ναό της Μεταμορφώσεως και μέχρι φέτος λειτουργούσε στην σάλα ενός σπιτιού που είχε αγοραστεί από τα μέλη της κοινότητας.
Φέτος για πρώτη φορά στην ιστορία του Ελληνισμού της Αλάσκα, το καλοκαίρι οι πιστοί θα έχουν την δική τους εκκλησία. Ολοκληρωτικά από δωρεές αλλά και έσοδα του ετήσιου φεστιβάλ ο o ναός βυζαντινού ρυθμού θα αποτελέσει τον οίκο όχι μόνο για τους Έλληνες, αλλά και για πολλούς άλλους ορθόδοξους της περιοχής, όπως Γάλλους, Σέρβους, Άραβες, Αρμένιους, Ρουμάνους, Σλάβους, Ουκρανούς και Αμερικάνους.
Η δασκάλα του Ελληνικού σχολείου της κοινότητας του Σωτήρος, κ. Μαρία Βάσκους, με την συνεργάτιδα μας Αθηνά Κρικέλη
Μιλώντας στην Φωνή της Αμερικής μετά την Κυριακάτικη Λειτουργία ο Ιερέας είπε: «Βρίσκομαι εδώ 8 χρόνια και αγαπώ κάθε στιγμή που περνώ εδώ. Η λειτουργία μας εδώ θυμίζει κάπως την έννοια της Αμερικής. Εδώ έρχονται Ορθόδοξοι από κάθε χώρα, και όταν φτάνει η ώρα του πάτερ ημών, όσοι ξένοι βρίσκονται εδώ λένε με την σειρά τους την προσευχή στην δική τους γλώσσα. Είναι η εκκλησία που κρατά όλους αυτούς τους ορθόδοξους ενωμένους. Πιστεύω πως κάθε Χριστιανός, όπου κι αν αυτός βρίσκεται, αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα αυτής της ορθόδοξης κοινότητας, θα βοηθήσει με κάθε τρόπο για την αποπεράτωση του ναού» κατέληξε ο ιερέας Λίο Σέφε.
Αξίζει τέλος να αναφερθεί πως στην κοινότητα διδάσκονται Ελληνικά και παραδοσιακοί χοροί.

Ορθόδοξη Ιεραποστολή στην Ιρλανδία

στο διάβα των αιώνων

  http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2010/10/blog-post_15.html 

και http://www.irishchurches.org/members/antiochian-orthodox-church

Ίχνη της ιστορίας της Εκκλησίας της Ιρλανδίας, της πρόωρης ιρλανδικής Εκκλησίας : ιδρύθηκε από Άγιο Πατρίκιο. Η πρόωρη ιρλανδική εκκλησία είχε κατά κύριο λόγο μοναστικό χαρακτήρα, αλλά σταδιακά πήρε σάρκα και οστά και οι επίσκοποι ανέλαβαν αυξητική πορεία .Το 1534, το Αγγλικό Κοινοβούλιο κήρυξε τον Henry VIII επικεφαλής της Εκκλησίας της Αγγλίας ως απάντηση στην άρνηση του Πάπα να χορηγήσει την ακύρωση του γάμου του με την Αικατερίνη της Αραγονίας . Δύο χρόνια αργότερα , το Ιρλανδικό Κοινοβούλιο τον ανακήρυξε επικεφαλής της Εκκλησίας της Ιρλανδίας. Αρχικά η διαφορά ήταν της δικαιοδοσίας ενός και ενώ ο Henry θεωρούσε επιθυμητή την ανεξαρτησία από τον Παπισμό, ήταν θεολογικά καθολικός. Ωστόσο, οι διάδοχοί του Ερρίκου Η, Edward VI (1547-1553) και η Ελισάβετ Α ‘ (1558-1603) ήταν περισσότερο μεταρρυθμιστές και η βασιλεία τους σηματοδότησε την εισαγωγή του Προτεσταντισμού τόσο της Εκκλησίας της Ιρλανδίας και της Εκκλησίας της Αγγλίας.Η ανάπλαση χωρίζει την ιρλανδική εκκλησία.  Η καθιερωμένη Εκκλησία της Ιρλανδίας ήταν προτεσταντική, κατάσταση που εγκρίθηκε και υποστηηρίχθηκε. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία θεωρήθηκε με εχθρότητα και καχυποψία από τις αρχές, αλλά παρ’ όλα αυτά υποστηρίζονται από την πλειοψηφία του λαού, ιδιαίτερα έξω από το Δουβλίνο, όπου η εξουσία του στέμματος ήταν πιο αδύναμη. Κάθε εκκλησία που διατήρησε ήταν η αυθεντική διάδοχος της προ – αναμορφωθείσης ιρλανδική εκκλησία . Οι φυτείες της Ulster το 1610 είδε την εισαγωγή του Presbyterianism στην Ιρλανδίας . Η τέταρτη σημαντική χριστιανική εκκλησία στην Ιρλανδία σήμερα , η εκκλησία Μεθοδιστών , χρονολογείται από την πρώτη επίσκεψη στην Ιρλανδία από τον John Wesley το 1747 .

 Ή Ιρλανδία γνώρισε την αληθινή πίστη, την Ορθοδοξία, από τις αρχές του 5ου μ. Χ. αιώνος και σ’ αυτήν άκμασε για πολλούς αιώνες ό κελτικός ορθόδοξος μοναχισμός. Ιρλανδοί μοναχοί εκχριστιάνισαν τούς ειδωλολάτρες Άγγλους τον 6ο αιώνα και κράτησαν την Ορθοδοξία ανόθευτη από αιρετικές προσμίξεις μέχρι το 1171 μ. Χ. όταν οι Άγγλονορμανδοί εισβολείς επέβαλαν τούς Ιρλανδούς με την βία των όπλων τον Παπισμό. Έτσι πλήθος αγίων εξαγίασαν με την παρουσία τους την καταπράσινη Νήσο τής Εσπερίας.

Πρώτος μας σταθμός ό αγγλικανικός καθεδρικός ναός του Αγίου Πατρικίου (του Φωτιστού τής Ιρλανδίας – 17 Μαρτίου). Κτισμένος σε άγγλονορμανδικό ρυθμό (γοτθικό) συγκεντρώνει πλήθος εκθεμάτων. Εμάς μάς ενδιαφέρει ότι 70 μέτρα από εκεί βρίσκεται το ιερό φρέαρ όπου, κατά την παράδοση, ό Άγιος Πατρίκιος βάφτιζε τούς ειδωλολάτρες. Στα βουνά του Ούίκλοου, σε μια στενή δασωμένη κοιλάδα, συναντάμε τον πρώτο ιρλανδικό μοναστήρι πού μάς μεταφέρει στον ορθόδοξο παρελθόν της χώρας. Λέγεται Γκλένταλοχα (φαράγγι με τις δύο λίμνες) και μάς θυμίζει ότι στα μέρη αυτά έζησε κατά τον 6ο αιώνα ένας ερημίτης, ό Άγιος Κέβιν (3 Ιουνίου). Μεταξύ των δύο λιμνών σώζεται τον σπήλαιο όπου ασκήτεψε. Ό τάφος του λέγεται πώς βρίσκεται στη μισοερειπωμένη εκκλησία τής Θεοτόκου στον περίβολο τής Μονής.

Στον Γουώτερβιλλ, παράλιο θέρετρο πού αγαπούσε υπερβολικά ό Τσάρλυ Τσάπλιν, οι ψυχρές αέριες μάζες από τον Ατλαντικό κόβουν την ανάσα. Σε μια απότομη στροφή κατεβαίνουμε. Μπροστά μας ό αχανής Ωκεανός και κάτι μικρά βραχώδη νησάκια ξεπροβάλλουν. Είναι τα Σκέλιγκ, τον Μεγάλο Σκέλιγκ ή Σκέλιγκ Μίχαελ (όπου τον 7ο αιώνα ό Άγιος Φίνιαν – 10 Σεπτεμβρίου – ίδρυσε μοναστήρι πού ύφίστατο για 600 χρόνια) και τον Μικρό Σκέλιγκ. Εκεί έζησαν με πολλή κακοπάθεια Ιρλανδοί μοναχοί για αιώνες πολλούς. Τα καταλύματα τους σώζονται στις απότομες πλαγιές των νησιών.

Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή του 2011 και τις Διεθνείς Εκθέσεις για την Θρησκεία, στην Ιρλανδία υπάρχουν περίπου 45000 χιλιάδες Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

Το ποσοστό αυτό έχει αυξηθεί με αποτέλεσμα η Ορθόδοξη Εκκλησία να έχει μια ανοδική τάση. Το μεγαλύτερο κέντρο της Ορθοδοξίας στη χώρα είναι η Swords και η πόλη Fingal.Η απογραφή έδειξε επίσης ότι η πλειοψηφία των Ορθοδόξων Χριστιανών στην Ιρλανδία είναι Ρουμάνοι (26%), Ιρλανδοί (20%) και Λετονοί (12,5%).

Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι γνωστή στην Ιρλανδία ήδη από τον 11ο αιώνα, αλλά μετά από την κατάκτηση της από του βρετανούς, η αναφορά ως ‘’Ορθόδοξη’’ είχε αφαιρεθεί τότε σκόπιμα από τον Πάπα. Από τότε η Ορθοδοξία στην χώρα αυτή είναι ιδιαίτερη αγαπητή στους Ιρλανδούς.

Η πλούσια λειτουργική ζωή, η ακεραιότητα στην πίστη της Ορθόδοξης Εκκλησίας αποτελούν μια πρόταση έναντι των Προτεσταντών και Ρωμαιοκαθολικών που ζουν μέσα στις διαμάχες.

TAGS: ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΙΡΛΑΝΔΙΑ, (Ευανθία Στ.) (http://www.dogma.gr/default.php?pname=Article&art_id=3061&catid=25)

Ορθόδοξη Ιεραποστολή στους Σλάβους

ο 863, μετά απo αίτημα του Σλάβου ηγεμόνα της Μοραβίας Ρατισλάβου, όταν αυτοκράτορας της Βυζαντινής αυτοκρατορίας ήταν ο Μιχαήλ ο Γ’, ο Πατριάρχης Φώτιος επέλεξε τους Μεθόδιο και

Κύριλλο, οι οποίοι διακρίνονταν για τη σοφία τους, για το δύσκολο έργο του εκχριστιανισμού των Σλάβων. Οι δύο ιερωμένοι δέχτηκαν με μεγάλη προθυμία και χαρά, θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο θα υπηρετούσαν το θέλημα του Θεού και θα οδηγούσαν στο δρόμο της σωτηρίας τους λαούς των περιοχών που βρίσκονταν πάνω από τα βόρεια σύνορα της Αυτοκρατορίας.

Προκειμένου να διευκολύνουν την προσέγγισή τους προς τους λαούς αυτούς, χρησιμοποίησαν ένα νέο αλφάβητο, βασισμένο στο ελληνικό, το οποίο μπορούσε να αποδώσει τους φθόγγους της σλαβικής γλώσσας, και το οποίο εφηύρε ο Κύριλλος. Σε αυτό το αλφάβητο που ονομάστηκε Γλαγολιτικό, μετέφρασαν την Αγία Γραφή, πoλλά λειτουργικά και θεολογικά βιβλία, καθώς και τη Χριστιανική λειτουργική υμνολογία. Επάνω στο Γλαγολιτικό αλφάβητο στηρίζεται και η σημερινή Κυριλλική γραφή (που ονομάστηκε έτσι προς τιμή του Κύριλλου) των σλαβικών εθνών και πάνω σε αυτό αναπτύχθηκε ολόκληρη η γραμματεία τους.
Η διαφωτιστική τους αποστολή εκεί προκάλεσε την οργή, τη ζήλια και το μίσος στα μέρη των φράγκων και του γερμανο-λατινικού κλήρου και ήταν η αιτία να υπάρξουν εντάσεις ανάμεσα στην εκκλησία και την πολιτική. Οι ιεραπόστολοι αδελφοί αναγκάστηκαν από τον Πάπα Avδριαvό τoν Β’ να προσέλθουν στη Ρώμη για να απολογηθούν στις κατηγορίες ότι παραβιάζουν το τριγλωσσικό δόγμα, σύμφωνα με το οποίο η χριστιανική ιεροτελεστία μπορεί να τελείται μόνο στην Eβραϊκή, την Ελληνική και τη Λατινική γλώσσα. Εκεί ο Άγιος Κύριλλος υποστήριξε ότι όλοι οι λαοί, όπως και οι Σλάβοι, δικαιούνται να δοξάζουν τον Θεό και να δημιουργούν την κουλτούρα τους στην μητρική τους γλώσσα. Ο Πάπας Avδριαvός o Β’ επείσθη, αγίασε τα μεταφρασμένα βιβλία, ενώ σε μερικές εκκλησίες της Ρώμης τελέστηκε λειτουργία στη σλαβική γλώσσα, προς αναγνώρισή της στο χριστιανικό κόσμο. Πρόκειται για μια επιτυχημένη αποστολή των Αγίων αδελφών.
Ο Κύριλλος παρέμεινε στη Ρώμη μέχρι το θάνατό του, το Φεβρουάριο του 869. Ετάφη με τιμές στον προσωπικό τάφο του Πάπα Avδριαvού τoν Β’, ενώ αργότερα μετακινήθηκε στη βασιλική του Αγίου Κλεμεντίνου στη Ρώμη, όπου και σήμερα φυλάσσονται τα λείψανά του.
Το χριστιανικό διαφωτιστικό και αποστολικό έργο συνεχίζει ο μεγαλύτερός του αδελφός Μεθόδιος, ο οποίος απεβίωσε στις 6 Απριλίου 885 ως επίσκοπος Μοραβίας. (Μαρία Γ.) (http://el.wikipedia.org/wiki)
 
β) Το να είναι κάποιος ιεραπόστολος εγκυμονεί κινδύνους. Αρχικά μεγάλος είναι ο κίνδυνος να πέσει θύμα ρατσισμού και να αντιμετωπίσει την απόρριψη, το χλευασμό και την ειρωνία των άλλων. Επίσης μπαίνει σε χώρες άλλων θρησκειών με αποτέλεσμα να δημιουργεί εχθρούς και να μπαίνει έτσι στο στόχαστρο. Ακόμα πολύ πιθανόν είναι οι άλλοι να τον αντιμετωπίζουν με δυσπιστία και να πρέπει να αγωνιστεί σκληρά για να κερδίσει την εμπιστοσύνη των άλλων. Λόγω αυτών των κινδύνων που εγκυμονεί το να είναι κάποιος ιεραπόστολος χρειάζεται να αντλήσει δύναμη από κάπου. Αυτή η δύναμη που τον υποκινεί είναι η μεγάλη και ακλόνητη πίστη του στην ελληνορθόδοξη θρησκεία και φυσικά η αγάπη που αισθάνεται για τον συνάνθρωπό του και η θέλησή του να διαδώσει παντού τη χριστιανική θρησκεία.